Σήμερα ανεβάζω κάτι μετά απο καιρό, είναι κάποιοι στίχοι που έγραψα και κάπως φυσικά έγιναν ένα μοιρολόι. Στην Ήπειρο, κάθε πανηγύρι ξεκινά με ένα μοιρολόι. Έτσι οι μπορούμε να θυμόμαστε όσους δεν είναι μαζί μας, είτε έχουν φύγει απο τη ζωή, είτε είναι στα ξένα ή δεν μπόρεσαν είναι εκεί για οποιοδήποτε άλλο λόγο. Εγώ θα ήθελα πιο συχνά να θυμάμαι αυτούς που δεν είναι μαζί μας για τον απλό λόγο ότι είναι έγκλειστοι. Είτε στη φυλακή, στο ψυχιατρείο, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα διάφορα ιδρύματα. Γιατί το σύστημα μας δεν θέλει ανθρώπους διαφορετικούς, που λένε και πράττουν αυτά που σκέφτονται, ανυσηχούν, προκαλούν ζημιές και δεν είναι παραγωγικοί, συμπεριφέρονται περίεργα και ακατανόητα, οργανώνονται, μεταναστεύουν, αμφισβητούν και ελπίζουν. Για να δικαιλογείται η ύπαρξη αυτού του σωφρονιστικού συστήματος χρειάζεται και ένας ανάλογος αριθμός έγκλειστων. Για αυτούς είναι νούμερα και μέθοδοι, αλλά ας μην είναι έτσι και για μας. Θα ήλπιζα μια μέρα να μπορύσαμε να ξεκινήσουμε την εκδήλωση χωρίς να υπάρχει ανάγκη για αυτό το τραγούδι. Όταν θα μπορούμε να είμαστε πάλι όλοι μαζί άνθρωποι, άνθη, πουλιά, ελάφια και οι φυλακές στάχτη στη φωτιά που θα χορεύουμε.
Αλλά ως τότε..
Λευτεριά είναι να μπορείς να αγναντεύεις τα δέντρα και τα πουλιά να δέχεσαι τον αέρα πάνω σου με όλες τις αλλαγές του να μπορείς να βρίσκεσαι δίπλα στα άτομα που αγαπάς να αγαπάς και να αγαπιέσαι να ριζώνεις και να χάνεσαι να επιλέγεις Κάθε φορά που κοιτάζω το βράδυ τα αστέρια θα θυμάμαι αυτούς που δεν μπορούν να τα βλέπουν
Με ισοκράτη στο λαούτο και τη Δάφνη στο κλαρίνο...
--English info --
This is a song that is a tribute to the imprisoned people. It is written in the form of Epirus μοιρολόι - funeral song. In Epirus every traditional festival starts with a μοιρολόι. In this way we try to remember all the people that can not be with us, either because they passed away or because they are far away. I wrote some words in this style of music and they are dedicated to the people that cannot be with us because they are imprisoned. Either in prison, psychiatric institutions or concentration camps. Hope there comes a day when there would be no need to sing this song, and we could celebrate all together on top of the ashes of all the prisons.
The instruments that you hear are the lute and the clarinet (thanks to Daphne!)
